... skal de vere.
Det høyrest kanskje litt formelt ut, men i ei tid der folk snakkar nesten berre i korte setningar til kvarandre, er dette det minste eg kan gjere for å vise litt respekt ovanfor mitt publikum.
Altså ein gong til: Velkomen skal de vere på mi blogside. Eg håpar eg kan fylle sida etterkvart med interessante tema som f.eks. musikk og kunst, reise og turisme, men også religiøse, naturvitenskapelege og filosofiske tema. Eg er ganske bredt interessert. Det er altså ikkje berre musikk eg driver med. Den er ikkje berre ein jobb eller ei moglegheit for å uttrykke mine personlege kjensler. Musikk handlar for meg om mykje meir - også om å ta standpunkt. Anna sagt: om å ta sin plass i denne verda. Har du funne stilen din, så har du posisjonert deg. På ein måte. Ikkje ta dette bokstaveleg! Fordi stil er ikkje uforanderleg. Slik som vi vert påverka av dagleg nye utfordringar og opplevingar, så vert også kunstnarisk uttrykk stadig påverka av nye elementar. Tenk berre på utviklinga på datafeltet i dei siste åra. Tenk på kva dette har betydd for moglegheitene til å lage og å høyre musikk (eg skulle eigentleg vore ekspert på datafeltet, men det er eg diverre ikkje. Eg er berre ein heilt normal databrukar). Eller tenk litt lengre tilbake i tid. Når Galileo Galilei kunne bevise at Jorda gjekk rundt sola og ikkje omvendt, då har dette påverka sjølvsagt også kunstnarane og deira verk. Det skjedde ikkje med det same, men etterkvart måtte nye uttrykksformar kome til. Verda hadde plutseleg blitt større fordi Jorda ikkje lenger var sentrum. Politiske system fungerte ikkje lenger på same måten som før, og dermed måtte kunstnarane reagere også. Eller anna sagt: kunstnarane låg ofte foran og tok desse naudsynte endringane opp i sine verk før dei vart satt i livet. Og hugs: Galilei var eigentleg kunstnar sjølv. Han utløyste i alle fall eit skred som frigjorde kreativ energi. Men slik som det er ikkje berre i fysikkens verda: oppstå det overskot av energi ein stad, må det balanserast ut på motsatt side. Folk fekk innsyn i den store samanheng, så måtte dei få noko å halde fast ved på det nærmast liggjande planet også. Sidan verda har blitt større, lengte folk etter meir forankring i det som låg nærmare deira daglege liv. Nasjonal bevistheit blei meir og meir viktigare. Utan denne nye "trenden" hadde Martin Luther sin reformasjon ikkje fått sitt gjennomslag. Å tenke nasjonalt og lokalt, var heilt nytt i det store bilete. Musikken som stort sett var prega av latinsk språk fordi det var den katolske kyrkja sitt språk, blei plutseleg prega av tysk, fransk, italiensk, engelsk eller spansk språk og tenking. - Du ser, kjære lesar, at eg sett pris på å sjå ting i store samanheng. Eg likar å fylgje med kva som ligg bak tingene vi snublar over kvar einaste dag - bevist eller ubevist. Alt har sitt utspring ein stad / ei tid. Dette er spennande, interessant og inspirerande - sjølv om eg ikkje forstår kva som foregår inn i desse datagreiane.
Nå må eg kanskje forklare litt kvifor eg uttrykkjer meg på norsk (til og med på nynorsk) kanskje ikkje heilt perfekt. Eg kom til Noreg i 2008. Mitt morsmål er tysk. Det gav meg kanskje ein viss fordel til å lære meg norsk relativt fort. Men slik som det er med språk: sjølv om du trur at du skriver godt og forståeleg (til og med på morsmålet ditt), så er det ikkje sagt at lesarane dine synest det same. Eg må altså berre beklage, men eg prøver så godt eg kan. Av og til kan eg kanskje skylde på autokorrekturprogrammet...
Når eg kom til Noreg - konkret sagt til Volda på Søre Sunnmøre - var eg litt overraska kor mange ulike dialekter eg traff på denne lille staden! Og alle desse folka skulle eg kunne forstå etterkvart? Med det lille eg hadde lært før eg kom (dette var t.o.m bokmål), trudde eg det skulle bli ei umoglege oppgåve å løyse. Kvifor i all verden måtte ha dette landet t.o.m to skriftspråk! Eg var altså dømt til å lære meg to språk samtidig... Men eg måtte berre kasta meg utover stupet og lære meg å symje. Jobben min krevde - heldigvis - at eg måtte snakke og skrive relativt mykje. Som kantor har ein mykje administrativt arbeid ved sidan av det musikalske som øvingane med kor eller andre musikarar. Men det virka litt rart å bu på Sunnmøre og å skrive på bokmål! Det vart jo nesten som å spele eit stykkje av J. S. Bach med fleire b-forteikn og kytte dei ut! Det funkar ikkje over lang tid. Etterkvart - så bestemte eg meg - skulle eg skrive nynorsk. Og for to år sidan skifta eg skriftspråket. Det føltest rett. Dei b-forteikna var på plass igjen. Dette har jo også med stil å gjere. I tillegg fant eg ut at det var fint med to skriftspråk likevel. Det kan Noreg verkeleg vere stolt av. Og eg er sikker på at denne rikdomen av dei mange dialektene som blei tatt vare på muntleg og skriftleg, har bidratt til den musikaliteten eg opplev i befolkninga her. Om dette temaet skal du, kjære lesar, høyre litt meir om seinare.
Hermed takkar eg for merksemda du viste til mitt første innlegg. Vi sjåast - håpar eg - seinare igjen.